იყო ხოხობი და ხოხბურად

უყეფდა ღამეს.

იყო სიტყვა და აზრად იქცა,

ჩუქურთმად იქცა.

იყო ცეცხლი და იქცა შუქად,

სინათლედ იქცა...

ახლა თუ მკერდზე აყრია მიწა,

ეს ის მიწაა, უკვდავია

მოკვდავი რითაც!

გზა მიდის მაღლა... გალის ქუჩა

მაღლდება თითქოს,

ვით დიდოსტატი, სიტყვაში რომ

ალღობდა ლითონს.

მზეს სისხლად ჩასულ ცრემლის ზღვაში

მზე ჰქვია მაინც,

გულზე იხუტებს ერი წლებთან

ნაომარ რაინდს...

და ისევ უყეფს ხოხობი ღამეს!!!