მატარებლები მიდიან ნელა...

ბაქანზე რჩება ჭორფლიანი,

მაღალი გოგო

და ნამძინარევ მგზავრების ღიმილს

აგროვებს, როგორც ცარიელ ბოთლებს.

თეთრი ღრუბლები, თეთრი ღრუბლები

მატარებლებზე ჩქარა დადიან...

და თითქოს მუხლის გასამართავად

სადგურზე მძიმედ ჩამოდის წვიმა.

მატარებლები მიდიან ნელა...

მორიგე იხდის მონომახის ქუდს და იძინებს 

და ესიზმრება აგარაკის მსუქანი მთვარე...

ყველას თავისი ფიქრი აწუხებს...

მატარებლები მიმდიან ნელა...

მე ვხედავ შენს გულს, 

მოფარფატეს ტრიალ მინდვრებზე, 

ბოლო ვაგონის წითელ ნათურას...