მრწამს, მარად მიწამებია

მუდმივ სიცოცხლე სულისა, 

კარგისა, ქვეყნის მოყვარის, 

ქვეყნის ბედისგან წყლულისა.

მრწამს, ფერფლნი კარგის გულისა 

ქარმ რო გაფანტოს ხმელადა, 

თითოში მაინც ენთება

ტიალ-სურვილი ცხელადა, - 

ავის მჩაგრავად, კეთილის 

მუდამ იქნება მცველადა;

ბეჩავის, გაჭირებულის 

მომხმარედ, მეშვლად, მხსნელადა. 

კარგს გულს არა ჰკლავს ბუნება, 

თან დააქვს ძველის-ძველადა!