ვიცანი, ღმერთო, სამყარო -

ეს შენი დანაბადები, - 

იმისი ავლა-დიდება 

და შიგ საგძალი ნადები;

მბოჭავს, არ მათავისუფლებს 

გარს შემორტყმული ბარდები; 

დღეს გულსაცა სწვავს, კუჭსაცა 

გუშინ ნაჭამი ქადები.

რად გვინდა, ნეტავ, სიცოცხლე, 

ეს ამოდენა ამბები, 

თავში სიცილი, მოლხენა, 

ბოლოს - ვაი და დარდები!

განგების სათამაშოდა, 

გასართობად ვართ გამხდრები; 

ერთია, თუნდა ჩვენ ვიყვნეთ 

და თუნდა მინდვრის თაგვები:

გავერანდება ერთხელაც 

ტურფად შემკული ბაღები, 

ჩამოინგრევა დარბაზი 

და სრა-სახლების თაღები;

ცრემლს დაუწყებენ ფრქვევასა 

დღეს მოლხინარი ბალღები. 

ამას ბჭობს, ვისც აბარია 

განგების ბჭეთა საღები.

ასეა, ვიცით კარგადა, 

ამ წუთისოფლის თვისება, 

ვერაფერს ვიზამთ ომითა, 

არას გვიშველის გინება,

ქრთამი და ხვეწნა-მუდარა, 

ხმალ-ზარბაზნების ღირება, 

დიდი ჭკვა, გამოცდილება, 

ქველობის გამოჩინება.

განგების გასართობნი ვართ 

ჩვენის ჭირით და ლხინითა, 

ამის მეტს ვერ თუ შესძლებდა, 

ღმერთმა ინება იმითა -

დაგვღალოს, ოფლი გვადინოს, 

მერე გაგვაძღოს ძილითა, 

რომ ბოლოს სიტკბო ვიგემოთ 

გამსჭვალულებმა ჭირითა.

ალბათ, ასე სჯობს, ჩვენ ვცდებით, 

ვერ ვსაზღვრავთ ჩვენის ტვინითა 

იმას, რაც წარმოსდინდება 

სიწმინდის ჭურჭლის პირითა!