სოფლელი გლეხის შვილი ვარ,

მჭადითა გამოზრდილია,

უქუდო, ჩოხის ამარა,

ქალამნებ გაცვეთილია.

ობოლი დავრჩი დედ-მამას,

დრო მადგას გასაჭირია,

სადაცა ვარდსა დავეძებ,

იქ მხვდება ეკლის ძირია.

მამაც ამ რიგად ტანჯულა.

ვით ვიტანჯები შვილია;

თუმცა სათქმელი ბევრი მაქვს,

ვერ გამიღია პირია.

მე ვინ მომაცლის იმდენსა,

გლეხმა ვისწავლო ანბანი,

დავჯდე და წიგნი ვიკითხო,

გავიგო ქვეყნის ამბავი!

მიწაა ჩემი ქაღალდი,

გუთანი - ბასრი კალამი,

და მელნად ჩემგნით ნაწური

ოფლი, უზომოდ ნაღვარი.

ლომას და ჭონქას ჭირიმე,

დამითესავენ ყანასა...

ხოდაბუნს ძმაში არ გავსცვლი,

დავმღერი "ოროველასა".

ან კი რად მინდა ანბანი,

რად მინდა თქვენი დავთარი:

უნებურ მუნჯი შევქნილვარ,

ვერ მითქვამს ერთი მართალი.

დრო მოვა, წავა, გაივლის,

ეს დრო, ვით ცივი ზამთარი;

არსენავ, გლეხის მოყვარევ,

გავხდები შენი ამქარი.

მაშინ გაფუჭდეს გოგია,

თუ შემეშინდეს რისამე!

ქონება მქონდეს, არ გავსცე,

ოხრად დამირჩეს ქისა მე.

თავზედ დამეცეს ცა რისხვით,

სხივი ვერ ვნახო მზისა მე:

მაღალი ღმერთი გამიწყრეს,

თუ რამ ვინდომო სხვისა მე.