შემოდგომის ყვავილებს

დიდებასთან მივიტან... 

გალაკტიონი

* * * * *

დუმს განწირული სულის ხავილი, 

ძლივს გაგაქვს ტანი ეკლესიიდან... 

ამ შემოდგომის 

ფერმკრთალ ყვავილებს 

შენ დიდებასთან ვეღარ მიიტან.

თუ ფინჩხა ბედიც არ შეგეწია, 

დაგახრჩობს ლექსის კაცის აურა, 

სულ რომ ეძებდი რითმას პეწიანს- 

არ ღირებულა თურმე შაურად.

თუ მიწას მაინც ვერ დაეხსნები, 

ფუჭია გედგას ცაში კარავი... 

არ იწერება ახლა ლექსები, 

არც წამკითხავი არ ჩანს არავინ.

ამოხდილი გაქვს სული ხორციდან 

და თავში უზის სათქმელს წერტილი... 

ამ როკვიდან და ამ ხორხორციდან 

შეგრჩა ქვეყანა... 

ლექსდაწრეტილი.