საფრანგეთის დედოფალს მარიამ ანტუანეტას

ჰყავდა ასი ცხენი და ოცდახუთი “კარეტა”.

ჰქონდა ოცი პარიკი, შვიდასამდე სათვალე,

კაბები და ჩექმები უკვე ვეღარ დავთვალე.

ახარებდა ბაფთები, ღამით ბანქოს თამაში.

დილით შამპანიური მორთმეული ჰამაკში.

ყველაფერი ოქროსი, ყველაფერი ძვირფასი,

ბევრი თვალ-მარგალიტი, მერე იცით რის ფასად?

მუშაობდნენ გლეხები, სიმწრის ოფლი სდიოდათ,

მაგრამ მათი ნაშრომი მეფესთან მიდიოდა.

დედოფალს კი გლეხები თვალითაც არ ენახა, 

არც უნდოდა ამისთვის დრო რომ გამოენახა.

არ იცოდა დედები როგორ ზრდიდნენ პატარებს, 

მათ ხომ ცივი ზამთარი უცეცხლოდ გაატარეს.

არ იცოდა მოზარდებს ტანზე ეცვათ ძონძები

და რომ მის ქვეყანაში მაძღარ გლეხს ვერ მოძებნი.

ერთხელ უთხრეს მარიას: გლეხს პურიც კი არ აქვსო, 

შავ ჭირს უბედურება დღეს კარდაკარ დააქვსო.

გაუკვირდა დედოფლს (რა საქმე აქვს ჭირთანო),

თქვა:” თუ პური არ აქვთ, ნამცხვარი მიირთვანო!”

ერთხელ მაინც ენახა, სულ არ იყო ნამყოფი,

რამდენს ლუკმაც არ ჰქონდა, იწვა ვით ავადმყოფი.

და თქვა ხალხმა: ამ მეფემ, სულ დაკარგა ფუნქცია!

ბასტილია აიღეს მოხდა რევოლუცია.