მოდი, დაჯექ და ილხინე, დრომ სანამ გაგატიალა,

ცალ ხელში ვარდის რტო გქონდეს, მეორე ხელში - ფიალა.

მოასწარ, მთვრალი საწუთრო თვალთმაქცია და ვერაგი,

სანამდე შემოუძარცვავს ჩვენთვის სიცოცხლის პერანგი.

ვზივარ მდინარის ნაპირას, ცხოვრების მორევს ჩავცქერი,

ჩავშტერებივარ ჩაბინდულს, ჩამდის ცრემლების ჩანჩქერი.

ვფიქრობ, სიამის დარბაზი რა უცებ გამომეკეტა,

და განშორების მახვილი როგორი რისხვით მეკვეთა.

იმ წარსულ დღეებს მივტირი, გულს სევდა გადამეღობა,

აპრილის ღრუბლად ვიქეცი, ცრემლი საწვიმრად მეყოფა.

მდინარის მდორე დინებას მოაქვს გმინვა და გოდება,

მეც ცრემლს ვუმატებ, როგორც კი ჩემი მზე მომაგონდება.

ვაგლახ, რარიგად მიმწუხრა, რარიგ უეცრად მიღამა,

ვიღას ვასმინო ვედრება, ან ნუგეში მცეს ვიღამა.

ვის ძალუძს, რომ უთვისტომოს გაუხსნას გულის კარები,

ვინ უმეგობროს დაჩაგრულს, ვინ შეივრდომოს ყარიბი?!

ნუთუ ოდესმე მოგვხედავს თვით ხიზრი ფეხბედნიერი

და ამ დაქცეულ ქვეყანას კვლავ შეეცვლება იერი.

რამ დაადუმოს ეს სევდა, მარადის განუკურნელი,

მარტოსულს რამ მაგრძნობინოს იმედის კეთილსურნელი.

ჰეი, მოყვასნო, ისმინეთ, ეს ერთი სიტყვა მართალი,

ერთურთს უწილეთ სიკეთე, გულიდან ჩამონათალი.

ჰეი, საწუთროს ავდარო, მე ჩემი დარდი მეგონე,

მოვმართე ჩანგი ღვთიური სული და აზრი შევკონე.

სინათლეს გადავესოდე, დავთრგუნე ჯანღი წყეული,

ჩემში მთრთოლვარე სულს მივეც ლამაზი ლექსის სხეული.

სანამდე მაცლის სიკვდილი, ჩემს შიგნი-შიგნი მკვნესარი,

მანამდე ჩემი მოთქმაც და ჩემი სიმღერაც ეს არი.