ცხოვრებისაგან გავიწირე მწირი, პარტახი,

თავს ჩამომექცა დანისლული ზეცის ჩარდახი,

ვისაც შევფიცე მეგობრობა, მტრად გადამექცა

და ბედმა გულზე მომიჭირა დარდის არტახი.

* * * * *

სწორად მოიქცა ვინც ბაღნარში წყაროს ნაპირთან

მოილხინა და მწუხარებას გაუნაპირდა,

ჩვენი სიცოცხლე ვარდის მსგავსად ათდღიანია

ნურას ინაღვლი, ეს სამყარო ვის რას დაჰპირდა?!

* * * * *

მოლხენისათვის სიყრმის ჟამი უმჯობესია,

ლამაზის ღაწვთან ლხინის ჯამი უმჯობესია,

თუ ეს ქვეყანა ბოლოს მაინც უნდა დაიქცეს,

მოდი და მოგვეც ჩვენ ეგ შხამი, უმჯობესია!

* * * * *

ტირიფის მსგავსად გათრთოლებდეს ბედი და ხვედრი,

თან დღენიადაგ იმედოვნე ცვლილება მკვეთრი.

მე საბოლოოდ ფერად შავი ფერი მსმენია,

მაშ, ეს შავი თმა, მითხარ, რაღამ გახადა თეთრი?

* * * * *

ისე მწყუროდი, ისე მსურდა ალერსი შენი

და ეგ ბაგენი, იაგუნდის ნათელის მჩენი...

მეტი რა გითხრა, დამიბრუნდი, ო, დამიბრუნდი,

თორემ ლოდინმა მომისწრაფა სიცოცხლის დღენი.

* * * * *

ოდეს კოკორთა აფეთქებით ენთება ბაღი

და ღვინისათვის თასს ამზადებს ნარგიზი ლაღი,

იგი იქნება გონიერი, ვინც საღამოჟამს

ღვინის სარდაფში თავს ჩაკიდებს ისე, ვით ჭაღი.