ამ ლამაზმა შირაზელმა თუ განკურნა ჩემი დარდი,

მზად ვარ, იმის ხალში მივცე ბუხარა და სამარყანდი.

მომეც თასი, ღვინო მასვი, ჩქარა, თორემ მერიქიფევ,

სამოთხეში არ იქნება მუსალა და რუქნაბადი.

ჩქარა, თორემ მოთმინებას, როგორც თურქი მეკობრენი,

იტაცებენ კეკლუცები, რომ აიკლეს ქუჩაბანდი.

მის უზადო სილამაზეს არ სჭირდება ჩვენი ხოტბა,

მითხარ, განა ფერ-უმარილს საჭიროებს ნორჩი ვარდი?

იოსების საოცარი მშვენებისგან შემიტყვია,

რომ ზელიხას აეხდება უბიწობის ფარდის ბანდი.

სულო ჩემო, მოხუცთაგან შეისმინე შეგონება.

ახალგაზრდებს, ხამს, ესმოდეთ ამ ცხოვრების ყველა ფანდი.

მოდი, თასი გამოცალე, მოწყდი ქვეყნის გამოცანებს,

თვით ბრძენმაც კი ვერ გაკაფოს ეს ხლართი და ეკალ-ბარდი.

შემრისხე და არას გყვედრი, დე, შეგინდოს ზეციერმა,

ლალის ბაგით თქმული რისხვაც საამოა, როგორც ყანდი.

ჰაფეზ, შენდა სადიდებლად ზეაღმოვლენ ვარსკვლავები,

ძვირფას ლექსთა მარგალიტი აკინძე და აღაღანდი.