ნეტავი იმ დღეს, ნეტავი იმ დღეს, როცა მალულად მომაპყარ თვალი

და როცა მივხვდი - მალული მზერა მალული ტრფობის რომ იყო ბრალი.

ნეტავი იმ დღეს, უფლის წინაშე ვალმოხდილებს რომ მოგვინდა ლხენა

და რომ მარტონი დავრჩით მე და შენ და არ გვახსოვდა ლოცვა და ვალი.

ნეტავი იმ დღეს, როცა მეჯლისში სანთელზე ნაზად შენ ციმციმებდი

და მე, უმწეო ფარვანის მსგავსად, მწვავდა ხან ტრფობის, ხან ცეცხლის ალი.

ნეტავი იმ დღეს, როცა ჩვენს შორის გაერეოდა ფხიზელი კაცი

და შენ ღიმილით ისე ხიბლავდი, გეგონებოდა უგონოდ მთვრალი.

ნეტავი იმ დღეს, ნეტავ ის ბაღი, შენთან შექცევით რომ ვიყავ ლაღი

და ერთმანეთთან რომ ვაჩურჩულეთ იქ ჩემი ბაგე და შენი ლალი.

ნეტავი იმ დღეს, სირაჯხანაში წყაროს წყალივით ღვინო რომ ჩქეფდა....

მე ამ მეჩეთში რისთვის მოვედი?! - აქ საძებარი გამიხდა წყალი.

ნეტავი იმ დღეს,  ჰაფეზის ლექსი მარგალიტივით რომ გოგმანობდა

და სიყვარულის სავედრებელსაც მასში ხედავდა კაცი და ქალი.