მთარგმნელი: მაგალი თოდუა
ბაღში ვიყავ, ვხარობდი ყვავილების კრეფითა, მომეგება ბულბული გალობით და ყეფითა.
(ვინ ყოფილა მიჯნური და ვის არ უკვნესია).
ვთქვი: სიტურფე ძირია წუხილის და დარდისა.
იგი კვნესის, ვარდი კი ინაზება ლაღადა.
ვერ შევძელი გულგრილად მისი ცოდვის ყურება.
მაგრამ ვარდი ვინ კრიფა ხელის გაუკაწვრელად.
ყოველგვარი ძაგება მისთვის გამოიმეტე! |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |