ჩვენ აივანზე ჟამი გვედგა მწველი, მე და შენ.

ორი სხეული, სულით ერთი მთელი, მე და შენ.

ბაღმა გვაპკურა უკვდავების წყაროს ცვარ-ნამი,

როცა ბაღნარში მოვიღერეთ ყელი, მე და შენ.

ჩვენს სათვალთვალოდ აციმციმდნენ ცაზე ვარსკვლავნი,

ჩვენ, როგორც მთვარე თეთრ ღრუბლებში მვლელი, მე და შენ.

ორნი აღარ ვართ, შეგვანივთა სიამის ჟამმა

და დავუტევეთ მჭმუნვარება ძველი მე და შენ.

ტრფობის სურვილით დაიშრიტნენ ფრინველნი ცათა,

როს წამოვანთეთ ვნებით ღამე, ბნელი, მე და შენ.

ჰე, საოცრებავ, იმ წამს, როცა ერთად ვიყავით

და როცა გვწადდა სიახლოვე, მწველი, მე და შენ.

შენ ხორასანის ცა გფარავდა, მე კი ერაყის

და გვაშორებდა ჩვენ მანძილი ვრცელი, მე და შენ.