კვლავ აწკრიალდა ოთახში ზარი,

კვლავ შეიშმუშნენ ძილში ყველანი,

გავაღე კარი, მაგრამ ვერავინ

ვერ დავინახე ჩემს კართან მდგარი.

სამაგიეროდ, დერეფნის ხვრელი

ყრუდ გუგუნებდა, როგორც ღუმელი,

და იდგა სველი მიწის სურნელი:

მკვრივი და მძიმე, მძაფრი და ცხელი.

რაღაცნაირი იყო დუმილიც,

რაღაცნაირად მხდალი და ფრთხილი.

და ნაცრისფერი, უფორმო ჩრდილი

კედელთან ეგდო გაგუდულივით.

მკერდზე ასვლოდა სინათლის ხავსი

და გამომწვევად დუმდა კედელიც,

თვალისთვის ყველა გზის ჩამკეტველი

და გაქვავებულ ჩანჩქერის მსგავსი.

საფეხურების გულცივი რიგიც

მტკიცედ იცავდა დუმილის მიზეზს

და ყველაფერი მოჩანდა ისე,

როგორც ბურუსის თუ შუშის იქით.