კვლავ აწკრიალდა ოთახში ზარი, კვლავ შეიშმუშნენ ძილში ყველანი, გავაღე კარი, მაგრამ ვერავინ ვერ დავინახე ჩემს კართან მდგარი.
ყრუდ გუგუნებდა, როგორც ღუმელი, და იდგა სველი მიწის სურნელი: მკვრივი და მძიმე, მძაფრი და ცხელი.
რაღაცნაირად მხდალი და ფრთხილი. და ნაცრისფერი, უფორმო ჩრდილი კედელთან ეგდო გაგუდულივით.
და გამომწვევად დუმდა კედელიც, თვალისთვის ყველა გზის ჩამკეტველი და გაქვავებულ ჩანჩქერის მსგავსი.
მტკიცედ იცავდა დუმილის მიზეზს და ყველაფერი მოჩანდა ისე, როგორც ბურუსის თუ შუშის იქით. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |