კვლავ მასხდებიან მკერდზე მერცხლები,

კვლავ მერგო ზეცის ლურჯი ნაჭერი -

სევდის გადია, სიზმრის შემცვლელი,

ფიქრის გამჩენი და გადამრჩენი.

მაგრამ კვლავ მმართებს, რაც კი მემართა

მტრისა და მოყვრის, საქმის და სიტყვის.

რაც თვალს დააკლდა - სულს შეემატა,

სხვა არაფერი შეცვლილა თითქმის.

და კვლავ ბზინავენ წითლად ვარდები,

სიკვდილ-სიცოცხლის ღრიალებს ბუკი...

და შენც ჩემს გულში კვლავ იბადები,

ვით ხმა - დუმილში და ბნელში - შუქი.