თუ ქარიშხალს წესადა აქვს მარად მტრობდეს კაცთა სამყოფს,

რატომ ერჩის ასე ხშირად ჯერ უმწიფარს ნეტავ ნაყოფს?!

ნეტავ ამას რა სახელი ერქვას უნდა ან რა წესი?!

ნეტავ მისმა შემოქმედმა სხვა ვერ შექმნა უკეთესი?!

ან რად არის ეს სიცოცხლე სიკვდილისგან სამართავი,

ან რას მართავს და რას ხლართავს მთელი მისი სამართალი?!

ყველა პასუხს ამაო და იდუმალი ფარავს ფარდა,

და არ რჩება არაფერი, ეჭვისა და ფიქრის გარდა.

ყველა კარი დახშულია და იღება მაშინ მხოლოდ,

სიცოცხლეს რომ დავასრულებთ, თუნდ გაწელილს უთავბოლოდ.

და იქ, სადაც დასრულება წუთისოფლის გზას ენება,

ეგებ ჩასწვდეს საიდუმლოს საუკუნო განსვენება?!

და იქ, სადაც ყრმას თუ მოხუცს ერთად უწევთ გადამალვა,

სადაც აღარც ტკივილია, აღარც წვა და აღარც ალვა.

იქ სიკვდილის ერთი წამი თითქოს რაშად, თითქოს ჰუნედ

იქცევა და მოაგელვებს დროს უდროო საუკუნედ.

სულ ეს არის ამ საწუთროს მთელი ზნე და არსი მთელი,

უსამართლოდ მოგექცევა, თუ სამართალს მისგან ელი.

ბებერსა თუ ახალგაზრდას განურჩევლად წარჰკვეთს სასოს,

რაგინდ გული უძგერდეს და სულით თავი გაიხასოს…

და შენც სხივი ნუგეშისა საამქვეყნოდ უნდა ნახო,

მდუმარების ტყვეობაში შენს გონებას უკარნახო,

რომ მიწისქვეშ სანამ ჩახვალ, განერიდო ავს და გრძნეულს

და მისდიო ცისქვეშეთის განჩინებას სიბრძნისეულს:

უფლის ნებით ყოველი დღე გითენდება იმის გამო,

რომ სიკეთე დათესო და სიკეთითვე დაიღამო.