მისრეთში კაცი ცხოვრობდა ღარიბი, მაგრამ კეთილი,

სულ ჩუმად იჯდა, შეუცნობ დუმილში  გამოკეტილი;

ზოგი მას შორით უმზერდა, ზოგი ახლოსაც ბედავდა

და, ვით ფარვანა სანთელში, სინათლეს ყველა ხედავდა.

მაგრამ ერთ ღამეს აწეწეს  მისი არსება ფიქრებმა

და დაიჩივლა: "ამდენი დუმილი განა იქნება?!

მგონი, არასწორ საქმეს და სურვილებს გავუტაცივარ,

ჩუმად მყოფს ვინ მიმიხვდება, რომ მე ჭკვიანი კაცი ვარ?!"

ალაპარაკდა და ვაი! - მოყვარეა თუ მტერია

დაფრთხა და ყველამ გაიგო, იგი როგორი შტერია.

მისრეთში ყოფნა წაუხდა, გარს მოესივნენ ბრიყვები...

წავიდა... ერთი მეჩეთის თაღს წააწერა სიტყვები:

"მე ჩემი თავი სარკეში ერთხელ მაინც რომ მენახა,

ვიტყოდი - სჯობდა დუმილი კვლავ დიდხანს შემომენახა...

სახეზე მაჩნდა ნათელი და ჭკუით გავააუგე,

სხვას რა მოვთხოვო, როდესაც ჩემს თავს თავად ვერ გავუგე".

* * * * * * * *

უტვინომ რაგინდ სიტყვებით იკეკლუცოს და იკარგოს,

სიბრიყვეს ვერ დამალავს და სჯობს სადმე გადაიკარგოს.

გონიერისთვის დუმილს თუ სიდარბაისლის ფასი აქვს,

ბრიყვისთვის არის საშველი - მალავს მის ბრიყვულ ხასიათს.

შენ თუ ბრძენი ხარ, გამიგებ - სიტყვას სიფრთხილე რად უნდა,

თუ უგნური ხარ, დადუმდი! - ის შერცხვა, ვინც არ დადუმდა...

შენს გულისნადებს ნუ ანდობ ჩქარა ბრბოს და მის ამალას,

აცალე, გულმა განსაჯოს, სათქმელს რამდენ ხანს დამალავს.

სიტყვა რომ ენას გასცდება, ტყუილია თუ მართალი

ვერ დააბრუნებ, გინდ სდიო, გინდა დაუწყო თვალთვალი;

ნედლმა კალამმაც სხეულში ბევრ სათქმელს ყოფნა აცალა,

ვიდრე მას დანა არ მისწვდა და თავი არ წააცალა.

ეს ჩვენი მოდგმა ასეა - მეტყველებს კაცი ყოველი,

თუმცა ბევრ ჩვენგანს ზნითა და ჭკუით სჯობს უტყვი  ცხოველი.

თუ რამეს იტყვი, თქვი ისე - სიტყვაში ჩანდეს გონება

თუ ვერ თქვი, მაშინ დუმილი არის ოქრო და ქონება.

ბრძენი ყველგან ჩანს სიბრძნით და მასზე ყვებიან არაკებს,

ის ბრიყვი თუთიყუშივით არასდროს ილაპარაკებს.

ჭკვიანი კაცი ფასდება ფიქრით და სიტყვაძვირობით,

ყბედს კი ვირიც სჯობს თავისი პირუტყვობით და ვირობით.