ველს ნიავქარი დასთამაშებდა, წყალში წნორების კრთოდნენ ფესვები, ბაღში ვიჯექით და ჩვენს გარშემო იდგა სურნელი ვაჟას ლექსების.
გული გრძნობათა სხივს მიჰყვებოდა. ამღერებული ერთი მერცხალი ბრძენ მინდიაზე ამბავს ჰყვებოდა.
ახველდებოდნენ მთები მაღალი და ხან მღეროდა მზის სალამური საამური და მარად ახალი.
და მათ ყანწებზე შუქი დნებოდა, ვაჟა-ფშაველას ლექსის ნანაში მეც ირემივით ჩამძინებოდა.
თან გაჰყოლოდა ქარი სიცილით, გაფრენილიყო ხიდან მერცხალიც და ზედ ვარსკვლავებს ჰქონდათ ციმციმი.
იყო სიმშვიდე ცისფერ მხარეში, ტანზე მეხურა ვარდთა ფურცლები და თავქვეშ მედო სიზმრის ბალიში. |