ყოველთვის, როცა მომენატრება

პოეზია და თქვენი ხსენება, -

დგება ზამთარი წინ ნაადრევი

და ალკას თეთრი გამოსვენება.

ალკას საფლავზე სხვა მადრიგალი.

კვალად ზამთარში რგვალი მაგიდა.

პლანეტარული მწვანე გრიგოლი

გადმოღვარული მთვარის ბაკიდან.

გამოკვეთილი მთვარის ქვისაგან

მერიდიანზე რეკავს რეკვიემს -

"ვერვინ დაგვიხსნის დაღუპვისაგან,

და შიში ფიქრებს დაგვარეკვიებს...

ქვეყანა იწვის, ქვეყანა კვდება,

მზეს რილობები შემოესია.

უკანასკნელი ამბავი ხდება -

სივდება მიწა და პოეზია“.

ცივ სასტუმროში სუქდება შიში:

ღმერთო ძლიერო და სასწაულო -

გადაარჩინე პოეტთა ჯიში...

დგება პაოლო.