მე ნაბიჯების შეგროვება მინდა ოთახში

და გადადგმული ნაბიჯები მეკარგებიან.

დავსდევ ნაბიჯებს გულმოსული, როგორც მევახშე

და ნაბიჯები ქრებიან და ისევ დგებიან.

მე ნაბიჯების შეგროვება მინდა ბინაში,

მაგრამ მიდიან, არ სტოვებენ თითქოს ნაკვალევს.

არ ჩანს ჰაერში, ოთახში და გამბალ სილაში,

უერთდებიან სივრცეებს და ჰაერს საყვარელს.

საკვირველ სურვილს, ნორჩი მგოსნის ნატვრას უებარს

ნაბიჯთა კრება შეუკრები მუდამ თანა სდევს

დაკარგულ განძებს მგოსნის გული ვერ ეგუება,

თხზავს ლექსებსა და ღამეს ანაზებს.

და პირველ სახეს ნაბიჯისას მუდამ დავეძებ,

ჩემი ნაბიჯი ცალკე ვნახო, მინდა, ნამდვილად,

თითქოს დადიან, ხმაურობენ, ჟამი დალეწეს

და მათი ხმა და მათი რიცხვი ვეღარ დათვლილა.

საკვირველია, უნდა გავტყდე, საკვირველია,

რა მოვიფიქრე, რისთვის მინდა ნაბიჯთ კრებული,

მაგრამ რას ვიზამ, ნაბიჯები მუდამ მელიან

და ნაბიჯებით ნაბიჯს მივსდევ დაფიქრებული.