პირველმოწეულს დაგიკრეფ ნაყოფს,

მოვიტან ღვინოს ძველ მოწნულათი, 

წარმოსახვაა, ჩემში რომ ლაღობს, 

ნავია, რითაც შენ მოცურავდი.

ანთია სხივი, თვალთა შემკრები 

და იგი ისევ აქვე ბინადრობს, 

ხანდახან ღამის გულს მივეკვრები, 

მეუთვალავედ რომ მოგინატრო.

სანთელი არა, აქ სხვა რამ ენთო, 

არსად რომ არ ჩანს და ვხედავ სულით, 

მე ახლა შენით სავსე ვარ ღმერთო, 

და სიხარულის ცრემლივით სრული.