დადგა მაისი და მაინც ცივა,

გაცრეცილი მზე ამაოდ წვალობს,

ფიქრის ორმოში მხრებამდე ვზივარ

მწუხარებისაგნ გახრილი გალო.

წუთებს რომ ვითვლი, რა მემართება,

რამ შემაძულა დილა თუ მწუხრი,

ობოლი სული ობოლ სანთლებთან

ვარ დაჩოქილი ორივე მუხლით.

ვინ განმიკითხოს ჩუმი მლოცველი,

ნამცეცა იმედს ვინ მაზიაროს,

ხმელ ფოთოლს ვგევარ, ქარით მოცელილს,

გაკიდებული ჭიუხს ფრიალოს.

მომნატრებია სულის სანათი,

დაულეველი დარდით ვბერდები,

გაუვალია ჩემი ქარაფი,

იმედის ძაფი - მოუხელთები.