ეტრფის მთიებსა შესამკობლად გული ურვილი; 

სწყურის გონებას სამარადოდ მისი სურვილი; 

სული რბის სწრაფით მის-კერძ სრბოლით, სევდალ-ჭურვილი; 

თვალნი ვერა სჭვრეტს; ხამს, დაბნელდეს ბინდ-მობურვილი, 

თუ დავალებულს გულსა შეხვდეს მისი წყურვილი!

სცვენ ჰინდთა ჯარნი დარაზმულნი ბროლისა ველსა, 

მუნიდგან ისრის გამტყორცელნი დაჰკოდენ ხელსა; 

ვარდი, ზამბახთა შერეული, ნამსა სცვრის თხელსა; 

სადაფნი ძოწსა მოუზღუდავს გონება-ქველსა; 

განვჰკრთი მჭვრეტელი, თავ-რეტებად მინაწურვილი!

ტან-ნაკვეთ სრულო, ალვად გულო, შაშპრა-სოსანო, 

ნარდო-ზმირინო, ხმა-სირინო, ამოდ-ხმოსანო, 

ზილფო-კასიავ, ნამკ-სასიავ-კინამოსანო, 

დათხზულ-დალალო, ბროლ-და-ლალო უფასოსანო, 

შენსა ვერ მჭვრეტსა თვალთა სდიან ცრემლი-წურვილი!

მეყნოსა ოდეს სურნელება თმისა შენისა, 

მყისვე გაცუდდეს მრავლადობა ჩემის სენისა; 

ამოდ და წყნარად სიტყვა მესმა მზისა ენისა, 

შევსვი შარბათი ბაგეთაგან არ საწყენისა; 

მისთვის შემექმნა გული მუნვე მინაშურვილი!

ჰე, გულო კრულო, ისარ-კრულო, ბედსა ხარ მწარეს! 

გიხმს, თავო ზღვათა შესართავო, რბოდე მისს არეს! 

ღარიბად ვლიდე, კართა სცვიდე, თუ შეგიწყნარეს, 

სადა ჰინდოთა ბნელ-ბინდოთა სათნი შესარეს, 

მონებდე ხლებით, მისსა თნებით, სტრფოდე ურვილი!