ზღვა ირხევა, -

ნაკეც-ნაკეც ათამაშებს ზვირთთა - ნავებს,

ზეგაწოლილს ჩემს მაგარ ტანს, არხევს, არწევს, აქა - ნავებს.

მზე ტანს იბანს, -

ცხელი თითით აგზნებს, მიშლის თმის და - ლალებს,

ტალღის ნელი პეშვით მკოცნის, უხვად მაყრის სისხლის - ლალებს.

ვერთვი თვლემას, -

ნელინელ თვალს ენისლება სიზმარ - ეთი,

აღარ მახსოვს, თუ ვინა ვარ, ზღვის თვალი თუ მზის ნაკვ - ეთი.

ტანს მეხვევა

ვაჟი ვიღაც, ლაღი, შმაგი, უხვი, ვრ - ცელი:

ტკბილი ვნებით იკეცება ჩვენი ქაფის სარე - ცელი.

თვალს ავახელ, -

ეს რა არის?! თითქო გვერდით არვინ სჩ - ანდეს!

და ვით შეშლილს მეწყურება დაბრუნება იმა ლ - ანდის.

ტალღა ტალღის

შლის ნატერფალს, ზვირთნი ჰქმნიან ახალ - ნავებს,

და ხალალასი ზღვა მარადის ჩემს თანს ზანტად აქა - ნავებს.