მთის თხემით გარდმოსხლეტილი,

ვაჟავ, მეგონე კანჯარი;

მომწყურდა სხვა დრო, დიადი,

რომ გმირსა გესხას აბჯარი;

თვალთ ნაპერწკალი გცვიოდეს;

მერანი შენი შენითვე

ამაყი - სჭექდეს, ხვიოდეს...

ხანჯალი ამიოწოდო

ძლევა! დასჭყივლოს ბრძოლასა;

შენს წინ მტერს ზარი დაეცეს,

დაემხოს, დაჰყვეს ძრწოლასა.

გული მკერდს გიფართოვებდეს

ვეღარ იტევდეს ღელვასა;

თუ მოგხვდეს მტრისა ნასროლი,

გვანდეს ცით ნაკვეთს ელვასა, -

მაშინ მე, გრძნობასათუთი

მოვალ, შეგიხვევ ჭრილობას,

„ვაჟკაცის სისხლი იღვრება!“ –

ვამცნებ დედათა ყრილობას.

მშობლებმა გიცნოს, გიყივლოს,

შვილთან იბრძოდეს დედაცა;

დიდების გვირგვინს, სიმღერას

მაშინღა ვთხზავდეთ მე და ცა.

ვაჟა-ფშაველა - პასუხად ბაბილინას

სიკვდილი როდი მაშინებს,

მამულს თუ რამე ერგების;

საწუთიერო სურვილზე

თუ კაცი გადაეგების! -

ის კი არ მწამდა, არც წინათ,

და ვერც ვიწამებ მას დღესა;

ისა სჯობია, ვინც მტრის ძალს

თვის ძალას შეუწონებსა;

და უკეთესად მოახმარს

სამშობლოს თავის ღონესა,

სიმართლე გითხრა, ქალაო,

გული არ არი დონესა,

აპირობს გადრმოვარდნასა,

ედება ღობე-ყორესა...

ათასჯერ დასჭრეს, დაკუწეს,

ათასჯერ დააღონესა...