არც ცოლის მჯერა,

არც შვილის,

არც მეგობრების მჯერა,

ვზივარ და გასამგზავრებელ

ჩოხა-ახალუხს ვკერავ.

სამოთხის კართან დამხვდება

ჩემიანების გუნდი,

მკერდზე ვემთხვევი მამაჩემს,

ამაყს, გულუხვს და გულდიდს.

რამ მოგიყვანა? -

წარბშეკვრით

საყვედურს მკადრებს დედა,

დედის გარშემო სულმნათი

ანგელოზები სხედან.

აუ, რამდენი ყოფილხართ,

ჩემი სისხლის და ჯიშის,

ამაოდ მქონდა აქ მოსვლის

უჟმურშეყრილი შიში.