ვწევარ და ვუსმენ. ქარია გარეთ. 

მე ბნელ ოთახში ვწევარ და ვუსმენ:

გრძელ თმებში ტოტებგაჩრილი ქარი

კედელზე როგორ აჭედებს ლურსმნებს.

სად გაქრა შენი ფერკმთალი სახე,

სუნთქვა სიჩუმის და ფოთოლცვენის,

ან ის სიზმრები, ერთად რომ ვნახეთ,

აუხდენელი სიზმრები ჩვენი.

ახლა მჭირდები... შენ არც კი იცი,

შენ ვერც იფიქრებ, როგორ მჭირდები...

შეეძლო მარტო შენს ბავშვურ სიცილს 

გაევსო სახლი მზით და ჩიტებით.

სად გაქრი... საით გაყევი ქუჩებს...

სად დაგავიწყდი... სად ვიყავ მაშინ...

ან იქნებ ვინმეს მოუნდა უცებ,

ჩემი ყვირილი გაიგოს ქარში.

საბრალო სული! დე, იყოს ასე!

მე არ მრცხვენია ვნებები ჩემი,

მე ყოველ ღამეს - შენი ხმით სავსეს -

ვხვდები ცახცახით და გულისცემით.

მაგრამ შენ სად ხარ... ქარია გარეთ,

ისევ ქარია და ისევ ვუსმენ:

გრძელ თმებში ტოტებგაჩრილი ქარი

კედლებზე როგორ აჭედებს ლურსმნებს.