შევალ ვენახში, დავირბენ ვაზებს,

შენი წერილი მინდა აქ იდოს,

სიტყვა მიასწრებს ფიქრს დარბევაზე

და რქაწითლისას ავჭრი აკიდოს.

და ვცდილობ ღამე დროს გამოვაკლო,

დავდივარ, მინდა ალერსი ძალზე;

ცხელ სურვილს დაჰყავს მზე იკლი-ბიკლოდ,

ჭრელ გველის ქერქსა ვპოულობ გზაზე.

დაიდგამს ლექსი ფიქრთა უნაგირს,

იმედი გარბის ვით სირაქლემა,

მაშინებს სევდა დათვის ბუნაგის

და მომავალზე ხელის აქნევა.

მზე სუსხავს ალვის ტიტველ კენწეროს,

ჯვარს იწერს ჩემი შუადღის ბური

და ალბათ სადმე უნდა ეწეროს,

რომ ყველას მოსწონს თავისებური.

ვენახის თავში კაფავენ კვინელს,

მე მზესუმზირას ვარჩევ მარაოდ

და საათებმაც დაიგვიანეს

თითქოს მტევნებში ჩაიმალაო.

დავკრეფავ ლოდინს, ვით ქამასოკოს,

ამედევნება ელამი გრილო,

სიბნელემ ცრემლი გამოიზოგოს,

დღეს უნდა ღამე ჩამოვანგრიო.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ნინო თარიშვილის პოეზია