ქვევით, ბაზარზე, კვირადღით, ვანქთან,

მტვრიან ქუჩებში, დამპალ ჰავაზე,

წონით ვიყიდე ექვსი გირვანქა:

შოთა, აკაკი და ჭავჭავაძე.

“მე თეკლასი ვარ!” - ასე ეწერა

ერთ წიგნს, დაბეჭდილს ვახტანგის თეგზე;

და მეორეზე - ყრუდ, ალმაცერად:

“ნუღარ ვიფიქრებთ ილიას თერგზე!”

სხვაში - კვნესოდა ქართულ რომეოს

და ჯულიეტას წმინდა წარსული;

ერთშიც - თუთუნი იდო, რომელსაც

ჰქონდა მუშკამბრის ქალწული სუნი.

და გავიფიქრე: ვინ არის ნეტა

ამის პატრონი ან გამყიდველი,

რომ პარკებისთვის გამოიმეტა

დავით რექტორის ნაწერი ძველი?!

იქნებ მის ბედი ბეწვზე ჰკიდია?

ან დამათხოვრობს, ან ავად არის -

და გროშის ფასად გაუყიდია

წიგნი სათუთი, ნათავადარი.

აი, სად ჰყრია ჩვენი დიდება!

ლამის სირცხვილით ამეწვას ლოყა!

აი ქართლის ხმა სად იყიდება, -

ჯავახიშვილო და ინგოროყვა!!

და მე არ მჯერა ის მწარე აზრი,

ის ბედისწერა დაუდგრომელი,

რომ ჩემს წიგნებსაც ვანქის ბაზარზე

ეს სამწუხარო ბედი მოელის!

მე დავდიოდი, როგორც შამილი,

მერმისის ფიქრი კვალ-და-კვალ მდევდა -

და იზრდებოდა გულში შხამივით

ბესიკის ბაღში გაზრდილი სევდა.