სიჭაბუკეში ყველანი ვხდებით

რაღაც ლამაზი სიგიჟის მსხვერპლი

და ყველას, ყველას გვაცთუნებს ვნება -

დავამხოთ ძველი ღმერთი და კერპი.

სიახლეს ვეძებთ, ვეძებთ და ვეძებთ,

ვეძებთ... ვპოულობთ თუ ვერ ვპოულობთ

და ბოლოს ნაცნობ გზებსა და რელსებს

შევრჩებით გვიან, ანდა დროულად.

ძალებს ვერ ვზომავთ, არ გვესვენება,

ვანგრევთ საკუთარ გზას და კალაპოტს,

სიახლითა და აღმოჩენებით -

ოღონდ ქვეყანა ვალაპარაკოთ.

დასანანია, კარგ ტრადიციას,

როცა ადვილად ვგმობთ და ველევით.

მამებმა ჩვენზე უკეთ იციან,

სად ვართ სუსტები, სად - ძლიერები.

ვგმობთ და უარვყოფთ დაუფარავად.

რა ვართ? ეჭვით და ჯანყით მდიდრები,

ბევრს ვდავობთ, მაგრამ თავი არა გვაქვს

რამის მიღების ან დამკვიდრების.

მაღლა მივფრინავთ და როდი გვესმის,

თუ რას მოგვიტანს ეს აზვირთება,

სიმაღლის ზრდასთან, ბუნების წესით,

როცა უფსკრულის სიღრმეც იზრდება.

და მერე, როცა წლები მოგვიტანს

მწარე ცოდნას და გამოცდილებას,

გზას გამოვხედავთ და სიშორიდან

ჩვენს შეცდომებზე გაგვეცინება.

დასაბამიდან ხორბლის მარცვლიდან

მხოლოდ და მხოლოდ პური ამოდის!

(თავის ბუნებას რაც არ დასცალდა)

და არა თევზი ანდა მამონტი.

ხე ფოთოლს ისხამს, როგორც ისხამდა,

ტრადიციულად და ძველებურად -

და როგორც ვხედავთ, ძველი სიცხადით

წუთისოფელი გაგრძელებულა,

რასაც სიკეთე მოუტანია -

ძველიც, ახალიც მიყვარს ერთიან,

მე რაც წამაქცევს ის ტიტანია

და რაც აღმადგენს, იგი ღმერთია.

შემოეხვევა სულს ხვიარებად

ბრიყვი დუმილი ანდა ქადილი,

ო, რა ძნელია აღიარება

და უარყოფა რარიგ ადვილი!

ო, ტრადიციავ - ბეწვის ხიდი ხარ

და შენთან მეტად გვმართებს სიფრთხილე.

ზოგს ავგაროზად გულზე ჰკიდიხარ

და ზოგიერთი ყულფივით გიფრთხის.

ქართული სულის ხარ აღზევება,

ვენახი, ციხე და ეკლესია,

ვერას დაგაკლებს უცხო ჩვევები -

თუმც ჭილყვავივით შემოგესია.

შენთვის უცხოა მარჩიელობა.

წილადობილა, ცირკის ნიღბები.

როგორც სიბრძნე და ერთადერთობა -

აღთქმის კარივით ჩემთვის ირები.

და შენთვის მსხვერპლად მომიტანია,

რაც განგებისად ჩემი ხვედრია -

მე რაც წამაქცევს, ის ტიტანია

და რაც აღმადგენს, იგი ღმერთია.

ჩემშია ორი ადამიანი,

ორი ცხოვრება, - ღარიბ-მდიდარი -

თავისებურად ავკარგიანი -

ორი ნაპირი ერთი მდინარის.

ერთს რომ ოცნება თავს მოაბეზრებს,

ძიებისათვის აღარ სცალია:

არაფერია, რასაც დაეძებ,

რასაც იპოვი, ის მთავარია...

მეორე ხატავს და ქმნის სტრიქონებს

და ამბობს: - მართლაც,საოცარია,

არაფერია, რასაც იპოვნი,

რასაც დაეძებ, ის მთავარია!

ეძებენ, თრთიან და აშიშვლებენ,

ხარბი თვალები, ხარბი ხელები,

აღფრთოვანებით და გაგიჟებით,

თავდავიწყებით და გახელებით.

და თუკი პირველს უმღვრევს გონებას

ქალის ღიმილი, უბე, მუხლები,

მეორეს უყვარს ჰაეროვნება

ფაქიზი, წმინდა და ხელუხლები.

ერთი დაეძებს ღმერთს და ვარსკვლავებს,

მეორე რწმენას ებრძვის ჯიუტად,

კარგს ავისაგან ვეღარ ასხვავებს,

მისთვის ერთია ქრისტეც, იუდაც.

იცის, ცხოვრება სხვა კანონს მისდევს

და ხელოვნებას სხვა საზომი აქვს -

უნიჭო მხატვრის უცოდველ ქრისტეს

ნიჭიერ მხატვრის ეშმა სჯობია.

მეორე უქმე დროს მიწილადებს,

იხრება, როგორც კითხვის ნიშანი

და მემუქრება, რომ სიკვდილამდე

ვართ ერთსულოვნად გაუთიშავი.

მაგრამ მეორე ინაზღაურებს

პირველმა დღემდე რაც იზარმაცა,

ცოდნის, ძიების მოსიყვარულე

კატალოგებში ეძებს რაღაცას.

ჩვეულება აქვს მიჰყვეს ბოლომდის,

რაიმე საქმეს თუ დაეჭიდა,

არ უშინდება - ცდას და მოლოდინს

და მძიმე წიგნებს უზის ბეჯითად,

ცოტა იცოდე და ბევრი გსურდეს! -

აი, სხეულის მოთხოვნა ბრძნული.

ბევრი იცოდე და ცოტა გსურდეს! -

აი, მიზანი სრულქმნილი სულის.

აღიარება და უარყოფა,

რწმენა და ეჭვი ორად გამყოფი.

როგორც სასჯელი და როგორც ჯილდო,

არის შემოქმედ სულის ნაყოფი.

მაგრამ გათავდა! ხსნას მივაკვლიე

და გაორების მინდა დაძლევა,

თუმცა ის მინდა და ის მაკლია,

რაც ბევრი მაქვს და რითაც სავსე ვარ.

აქეთ სოფელი, იქით ქალაქი

და თითეული შუკა და ქუჩა

ჩემი კვერთხია და ჩემი ფუნჯი,

ჩემი ჭოგრიტი და აქვალანგი.

ერთს უვენახოდ არ გაეძლება,

მეორეს კიდევ - უსტადიონოდ.

ორივე ერთად ფიქრებს ეძლევა

და არ იციან თუ რა იღონონ.

მაგრამ იციან ჩემი სისუსტე,

მომდგებიან და შუაზე მყოფენ.

დევი ვარ: ქალაქს ამოვისუნთქავ

და ჩავისუნთქავ მაშინვე სოფელს.

თურმე რაცა მყოფს, მაერთებს კიდეც

და წიგნად მკინძავს სულ ფურცელ-ფურცელ,

ჩემი ორი ფრთა და ორი კიდე,

ორი ნაპირი და ორი ფუძე.

ჩემი წაკითხვა სულ იოლია,

ვინძლო ზეპირად ისწავლოს ბალღმაც.

ჩემი ცალი ყდა ქარხნის ბოლია,

მეორე - ლურჯი რიონის ტალღა..

და ვიფურცლები ჟამიდან ჟამად:

მზიან დღეებად, სტრიქონებად, ტილოდ,

ხნულის სურნელი და ბოსტნის ნამი

ქალაქს სახლებზე დავკიდო, ვცდილობ.

გარითმული ვარ "ჰო" და "არათი",

აღიარებით და უარყოფით,

მე ვარ სიცოცხლის ლტოლვა მარადი,

ძველის ფესვი და ახლის ნაყოფი.

რაც კარგია და ჭეშმარიტია,

ის ახალია, მარად ახალი.

აი, ძლეული ეშმა რითაა,

აი, რით არის ღმერთი მაღალი.

ჩემშია ორი ადამიანი,

ორი ცხოვრება, ღარიბ-მდიდარი.

თავისებურად ავკარგიანი -

ორი ნაპირი ერთი მდინარის...

რასაც სიკეთე მოუტანია,

ძველიც, ახალიც მიყვარს ერთიან.

მე რაც წამაქცევს ის ტიტანია

და რაც აღმადგენს იგი ღმერთია.