დაუკარ, სტვირო, დაუკარ,

აჟღერდი, გამახარეო.

მეყო, რაც ვიმგლოვიარე

და რაც ცრემლები ვღვარეო,

ვახსენოთ ერთხელ კიდევა

ჩვენი ლამაზი მხარეო.

ღმერთო, უშველე ტურფასა,

გზა გაუნათე, მთვარეო!

შენ, ბედო ჩემის ქვეყნისა,

გამომიბრწყინდი ბარეო!

რად მიჰრბი, რად მემალები,

ღრუბელს რად მოეფარეო?!

დღეს თუ არაფრად ვარგივართ,

იქნებ გამოვდგეთ ხვალეო.

რადა ხარ წელში მოხრილი?

აიწი, აიხარეო!..

შვილები წამოგეზარდენ,

სამშობლოვ, გაიხარეო!

ზოგია - ადვოკატია,

ზურგზე ტყავს აძრობს ხალხსაო

და ატრიალებს, როგორც ჰსურს,

ყველგან სამართლის ჩარხსაო:

ქორს ქათამს წააღებინებს,

პატრონს შეაჭმევს ძაღლსაო,

ამ საქმეს წესიერად სთვლის,

მიტომ არ იხრის წარბსაო.

მეორე მხედარი არის,

დააჩხაკუნებს ხმალსაო;

და თუ უბძანეს, იცოდე,

წინ-წინ შენ მოგთხრის თვალსაო.

დედაც მტრად მოეჩვენება,

მაზეც იხმარებს ძალსაო.

მესამე “აქციზნი” არის,

გვიშლის არაყის წურვასა,

როცა “პროტოკოლს” გვიყენებს,

შეიქს გოდება-ურვასა:

“ჯარიმა ბლომად წაგერთმის,

ჩემი არ არის ბრალიო,

მე ჩემს სამსახურს ვასრულებ,

ესაა ჩემი ვალიო”.

მეოთხე - ბოქაულია,

მსახურებს გულიანადა:

მოჩივარ-მოპასუხესა

ორსავ მიჰბეჟავს კარგადა.

მათრახის, მუშტის ტრიალი

სცნო მან ხალხის წვრთნის დარგადა.

ვარია, თივა და ქერი

სოფელს დაგვადო ხარჯადა.

მეხუთე მგოსნობს, თუმც ისიც

სიმებს აჟღერებს მრუდედა,

გახადეს მუზის პატრონი

ალ-ეშმაკების ბუდედა.

აღარვინ გადგას, ბედკრულო,

ციხე-გალავნად, ზღუდედა.

მაზრის უფროსიც უფროსობს,

მიდის და მოდის ყველგანა.

აკეთებს რასმე თუ არა,

მას არა ეთქმის ჩვენგანა…

მასწავლებელიც ასწავლის,

პატარეების მწვრთნელია;

ბოღმა ჰკლავს ბეჩავს, თუმც წყლული

ვერვისთვის გაუმხელია.

ასწავლის, მაინც ასწავლის,

უკან არ დაუხევია;

არადროს გასაფრეწელი

იმას არ დაუხევია.

თვისი პატარა არსება

ბოხჩაში შაუხვევია.

თვის უმადური ხელობა

იმასაც დაუწყევია.

თავადიც ვეღარ თავადობს,

ჰგოდებს და სტირის მწარედა.

შესტირის მამა-პაპასა:

“მეც თქვენთან მიმიბარეთა,

რაღაა ჩემი სიცოცხლე, -

ვეღარ გავსულვარ გარეთა!

სახელი დამრჩა, სახრავი

აღარსიდამა ჩნდებაო.

თქვენ ფუფუნებით ცხოვრობდით,

გული ამიტომ კვდებაო”.

გლეხს არა ეზღვის, იმასა

ასვი, აჭამე ბლომადა.

იმ თავის ქოხმახსა გარეთ

საქმეს ნუ მისცემ შორადა.

სულის შეხუთვას ჰგოდებსო,

გამიგონია ჭორადა.

მაღალ ფარდებში ვერ ფრინავს,

მოარულია სწორადა.

ხელს არ აიღებს გუთანზე,

თუნდა გაჰკაფო ორადა.

ბევრს თავსაც არ აიტკივებს,

თუ არ სცნობ თავის ტოლადა.

მას აღარ ახსოვს ძველთ ფიცი

საქმეში წინამძღოლადა:

“ვინაც მტერს მტრულად არ დახვდეს,

დედა შაერთოს ცოლადა!”

აგერ, ის მსახიობია,

მსახური ხელოვნებისა

და, უკეთ რომ ვსთქვათ, მორჩილი

მსმენელთა გემოვნებისა.

ვაი მას, თუ არ აცინა

და ხალხს ცრემლსა ჰგვრის თვალზედა, -

ერთს კაცსაც ვერ დაინახავს

იგი თეატრის კარზედა.

ვაჭარი ვაჭრობს ვაჭრულად,

გროშს აგებინებს გროშებსა;

ისიც თავს ამით მართლულობს:

“სხვისგან ჩავდივარ ცოდვებსა,

ამაშიც ფული, იმაშიც”, -

კედელზე გიღერს თითითა: -

“უნდა მოგებამ შეავსოს

ყველა ეს ხარჯი, იცითა?!”

კარგსა სვამს, კარგი აცვია!

დადის იორღა კვიცითა.

ზარალში ვარო, იძახის,

სკდება რჯულ-ღმერთზე ფიცითა.

ისიც ქვეყანას ატყუებს

და თვალებს უბამს ფისითა.

აგერ ის “ინჟინერია”

და “ინჟინერობს” იმითა,

რომ დაიძინოს საღამოს

და გაიღვიძოს დილითა.

თუ დაიკვეხოს ქვეყანამ,

აი, მისთანა შვილითა!

მოკლეს არც გზას გააკეთებს,

არც წყალს მოიყვანს მილითა,

რადგან ეს საზარალოა,

ჯიბეს ვერ ავსებს თხილითა.

ყოველგან თამამად დადის,

არა ნაბიჯით ფრთხილითა,

ბორნეოს წმიდად აგიწერს,

ყველა ნაწილით წვრილითა,

და საქართველოს საზღვრებს-კი

ღეჭას დაუწყებს კბილითა.

ჩემი და ქვეყნის იმედი

მომავლებზედა მყარდება,

ჩემი ტანჯული გონება

აქეთ და იქით აწყდება.

ივლის და ივლის… დაღლილი

ვიდრე შუაზე გაწყდება.

და ისევ თქვენს-წინ, ახლებო,

თვალ-ცრემლიანი დადგება.

გამხდია საკაეშნოდა

თქვენი მკლავი და გონება.

ვინ იცის, ეს ნორჩი ძალა

რა საგანს დაემონება:

მამათა ქცევას დასწყევლის,

თუ უფროც მოეწონება?

ღმერთო, დაზარდე ისინი

და მეტი მიეც შნოება.

გული ჩაუდე ამაყი,

აშორე ქვემძრომელობა;

მიეცი პირი მაგარი,

ერთურთის გამტანელობა.

ახ, რა ჯადო გვაქვს შუაზე,

რამ მოგვთილისმა ნეტარა!

როდემდის უნდა ვიხადოთ

უკეთურობის ბეგარა?!

ჩვენს უბედო ბედს ბეჩავსა

კარი რად გამოეჯარა?

ჩვენთვის ამოსულს მთვარესა

ძაძა რად გადაეფარა?!

რად უღალატეს ქვეყანას,

ვისაც ქვეყანა ებარა?!.

თქვენ იცით, თქვენა, მცირენო,

თქვენა და თქვენმა დედამა.

ვინ აატიროს, თუ არ ძე,

სნეულის მშობლის კვნესამა?!

კაცნი თუ უკუღმართობენ,

ქალებზე რაღა მეთქმევა,

გულს გასაგმირად ლახვარი,

თვალებში ცრემლი მეძლევა,

ვერ ვიტყვი სააუგოსა, -

რბილნი არიან გულითა,

თუკი რამ ერთხელ შეიგნეს,

მიეცემიან სულითა.

უსაზღვროდ ლხინი იციან,

უსაზღვროდ ცრემლის დენანი;

ლამაზებია მაინცა

ჩემის სამშობლოს დედანი.

მაინც მეტი აქვსთ, მაინცა

გულზედა ცეცხლის დებანი.

სამაგალითოდ უბრწყინავსთ

ვარსკვლავნი წარსულს დროსაო,

განწირულ მანდილოსანთა

ის წარმოგვიდგენს ჯგროსაო,

ქვეყნისთვის თავდადებულთა

გასჭირებიათ როსაო:

ნუ დაივიწყებთ ქეთევანს,

ნუ დაივიწყებთ ნინოსა,

ნუ დაივიწყებთ თამარსა,

რომ სხივი მოგვეფინოსა.

ნუ დაივიწყებთ დედობას,

ნუ დააფურთხებთ კერასა,

ისევ ქართველნი ვიქნებით,

მტერი დაგვაკლებს ვერასა,

მეც მხნედ ვიქნები მაშინა

და მოვუმატებ წერასა.

სალხინოდ შესცვლის სტვირიცა

სამგლოვიარო ჟღერასა.

მომაგონდება ისევა

მამა-პაპათა ძვალები;

იმათი შეუდრკელობა,

მათ შეუდრკელი მკლავები,

იბრძოლეს ბევრი, მკლავები,

იბრძოლეს ბევრი, იბრძოლეს,

რამდენი გასწყდა ბრძოლაში!

და ჩვენ-კი სული ამოგვდის

გვერდზე გდება და წოლაში.

რა გაიხაროს ქვეყანამ

ამგვართა შვილთა ყოლაში?!

ჩავიკლავ ვარამს გულშია,

ცრემლს დავაფარებ სარქველად,

ცრემლმა დაფაროს ისიცა,

რაც დამრჩენია სათქმელად.