ის არის მსუქანი ჰიპოპოტამუსი

ტალახში რომელიც ყელამდე აგდია

ბუნებამ ასეთი არგუნა სტატუსი

რაც მის არსებისთვის სამძიმო ბარგია.

სხეული სუსტია, ის ცხოვრობს ტანჯვაში

შოკისგან რადგანაც აწყდება ნერვები

როდესაც ნათელ და ჭეშმარიტ ტაძარში

ყოველთვის მყარია ბებერი ფესვები.

ნაბიჯი ჰიპოსი განცხრომას აშორებს

ვერაფრით ეღირსა ის მდიდრულ ცხოვრებას

ხალხს კი ეკლესია მუდმივად ამონებს

და დივიდენდებით აგროვებს ქონებას.

გახლავთ პოტამუსი არც ისე მაღალი

ვერ კიდებს საწყალი თავისით მანგოს ხელს

როდესაც ხილი - ტკბილი და მრავალი

სუფრას ეკლესიის ამსგავსებს სამოთხეს.

ჰიპოს ხმა ეცვლება სიმწიფის ასაკში,

სიტყვასაც მაშინ არაფრით გვეტყვის.

ამ დროს კი გალობა უწმინდეს დარბაზში

ამტკიცებს კავშირს ტაძრის და ღმერთის.

ჰიპოპოტამუსის დღე ძალზე გრძელია,

მზისით მას სძინავს, ღამე კი ნადირობს,

რა ბედნიერია წმინდა ეკლესია,

რომელიც ძილშიც მშვენივრად სადილობს.

ვხედავ პოტამუსმა რომ ფრთები ამართა,

ამაღლდა და მოწყდა ჭაობის სავანას,

გუნდმა ანგელოზთა სიმღერა გამართა,

ასხავენ ღვთიურ მას ქებას და ოსანას.

ბატკანის მსხვერპლია ცოდვილის მწმინდავი,

სამოთხის მოხვდა ის მხიარულ სუფრაზე,

მის ირგვლივ დამსხდარან სულ ყველა წმინდანი

და ჰიპოც უკრავს იქ ოქროსფერ არფაზე.

სული გაბრწყინდება თოვლივით ზეცაზე,

იქნება ნარეცხი ტანჯულთა თუ სისხლში,

ტაძარი მუდამ კი დარჩება მიწაზე,

გახვეულ წყვდიად და ნაღვლიან ბურუსში.