მამრი თვალებსა ნაბავს, ნისლი ჩამოწვა ველში, მდედრი ისწორებს კაბას, გვიმრა სწორდება წელში. ვერ გააჩუმა წნორმა, ანდა რა ხალისია ღამის მეტრფეთა ჭორვა. მზე ყვითელს ლოკავს ტატნობს... მდედრი ცოტა ხნის მერე ტყის პირში ჩაჩნდა მარტო. მხრებზე დაყრილი ნამით... რა ლამაზია შიში, გაჯერებული მამრის. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |