ბავშვები:

გაბმულხარ, ჩიტო, მახეში?

გაჩერდი, ნუღარ ფართხალობ!

ჩვენი ხარ, ვეღარ წაგვიხვალ,

დაგვიმორჩილდი, რას წვალობ?

ჩიტი:

ნეტავი რისთვის გინდივართ,

ბავშვებო, გენაცვალებით?

გამიშვით, ჩემთვის გავფრინდე,

რას გამორჩებით წვალებით?

ბავშვები:

ვერ შეგელევით, მალხაზო,

აგაცდენთ ყოველ გასაჭირს;

სულ შაქრით ჩაგიტკბარუნებთ

მაგ პაწაწინა ყელს და პირს.

ჩიტი:

რად მინდა თქვენი შაქარი?

არ მიყვარს, ჩემთვის მწარია,

მინდორში ვიჭერ ბუზ-პეპლებს,

სხვაც ბევრი საკენკარია.

ბავშვები:

ტრიალს მინდორში, საწყალო,

გაგყინავს ცივი ზამთარი,

და აქ კი ოქროს გალია

შენთვის ახლავე მზად არი!

ჩიტი:

ნუ შიშობთ! გადავფრინდები

საზამთროდ თბილსა მხარესა,

ტყვეობაში კი სამოთხეც

არ მინდა გულმწუხარესა!

ბავშვები:

ახ, რომ იცოდე, ჩიტუნო,

რარიგად შეგიყვარებდით?

არ მოგაწყენდით, ღმერთმანი,

ნიავს არ მოგაკარებდით.

ჩიტი:

ეგ, მეგობრებო, მეც მჯერა,

შეფერვით უეჭველია;

მაგრამ ეგ თქვენი ალერსი,

რა ვქნა, რომ მავნებელია?

გალია ჩემთვის ციხეა,

ეს, ბავშვნო, ნუ გავიწყდებათ;

ტყვედ ყოფნა მაწყენს, ფეხებს ვფშეკ

და თქვენვე გული დაგწყდებათ.

* * *

გაუშვეს, უთხრეს: „მაშ ღმერთმა

აწ მოგომართოს ხელიო!

გაფრინდი, გადაიარე

ჭიკჭიკით მთა და ველიო."