ო, შენ არ იყავ ასეთი ნაზი,

მე თვითონ შეგთხზე და ეს თხზულება

მე შევიყვარე, - პოეტურ აზრის

როგორც ციური განსხეულება.

ვიყავ ჭაბუკი. გული მეგობარს

ეძებდა ჯიქურ და ჩვენი სოფლის

მყუდრო წიაღში შენ მოგებარა,

როგორც ტოლი ტოლს და გრძნობის საბლით.

მოება შენზე. მყისვე მეცხრე ცას

მისწვდნენ ოცნების ძაფთა სიგრძენი,

ვცადე, ვერ შევძელ მათი შეკვეცა,

შენ მიგრძენი... და აღარც მიგრძენი.

ო, შენ არ იყავი ასეთი კარგი,

მაგრამ ვერ მოგწვდი... ნარნალ თხზულებად

მე შემდეგ შეგთხზე, - პოეტურ სარკის

როგორც ციური განსხეულება.

მერე დავშორდით. ბედმა მე ახლა

წავარნებს მიმცა მიწყვის ხეტებად;

შენ ბარში დარჩი, მე მთებს ვეახელ,

მაგრამ თან გამყვა შენი ხატება.

მე ამ ხატებას ზადი ამ სოფლის

ჩამოვაცალე ოცნებით ჩემით

და ამნაირად მივეც სამშობლოს

ქალი, ვაჟაის ეთერზე მრწემი.

ო, შენ არ იყავ ასეთი კარგი,

მე თვითონ შეგთხზე და ეს თხზულება.

მე შევიყვარე, - პოეტურ სარკის

როგორც ციური განსხეულება.