ბობოქარ სულში ზღვა ჩამისახლდა,

მაწუხებს მისი ზვირთების ბორგვა

დედამიწას ვგრძნობ პოეტი ტახტად

და ცა მახურავს ვით ლურჯი ქოლგა.

მე კვალში მივსდევ ყველა გენიოსს,

ლექსის ქარიშხლით დასეტყვილ ფრთებით,

ჯანდაბას, თმებში თეთრი მერიოს,

ჭაღარად მოჩანს მაღალი მთებიც.

ვეღარ ვამთავრებ პოეტურ ღაღადს,

რომ პოეზიის ვეახლო მწვერვალს,

ბუნებამ შავი დამასვა დამღა,

ცხოვრების ხელი ცრემლებად მწველავს.

ტიალი მუზა ვერაგობს ჩემით,

ბრძნულ ლექსის გვირგვინს სხვისათვის კერავს,

ჩემს ლექსს ახეთქებს შავბედით ტალღას

ჩემს სახნისის პირს ცეცხლით არ კვესავს.

მაინც მივარღვევ ყისმათის აღმართს,

არა, არა ვწყვეტ სიტყვასთან ჭიდილს,

იქნებ დაბრუნდეს ჩემთვისაც წაღმა

საღ პოეზიის ბორბალი დიდი.

არა, არ მშველის მე ლექსის მუზა,

არ დამამსგავსა სიტყვის ფალავანს,

ხრიოკ უდაბნოს მგზავრივით მივსდევ

ჩემთვის ღრუბლიან დღეთა ქარავანს.