ღვთის ცრემლები ჩამომწიფდნენ თუთებად,

როს წვიმები გადაწყნარდნენ შხაპუნით;

ყელს, საცაა, გული აებურთება -

ბოლო აბზე ადრეგადაყლაპული.

მალე სული ვნებას აავერტერებს,

ანდა, სულაც გაფრინდება, გნოლივით;

მაგნოლიებს შეშტერებულ ჰეტერებს

პლაჟს გაუშლის პაჟი – გამოგონილი.

მერე... გოდოც მოვა - დარდის გოდრით და

ბოლო სცენას გაასრულებს აბსურდის;

ამოიცან, ავიცენას გოგრიდან:

ლექსის სურდოდ გავრცელება რას უდრის!..