მთა იყავი, მთასთან მოხველ,

შეგრჩენია მუხლში ღონე,

თვალდახრილო მეამბოხევ,

ხუნდებით რომ შეგაღონეს…

კვლავ შეჰხედე სამშობლოს ცას,

მოუხადე კიდევ ქუდი;

შენი კუბო რომ ავხადეთ,

ამოვარდა არწივთ გუნდი!

მოგელოდნენ მთის ლოდები

ნაჟურებით დაჟანგული,

ბალახებით, ხის ტოტებით

გამთელდება ვაჟას გული!

გადაჰხედე, შენი მთები,

თითქოს ვეფხვნი დაყრილანო,

ნავარდს არტყავს ორბის ფრთებით

შენი სიტყვა სამყვირალო.

ზვავის ღვართქაფს დაუბერტყავს,

ნაბუდია ჯიხვის რქაში,

შენი სიტყვა,

როგორც სეტყვა,

დროშის ზარი, წყლის კაშკაში! -

იგი გვზრდიდა, როგორც წვიმა,

და მან მოგვცა მძვლიანობა,

ხის ფოთლებში გაგვაწვინა,

აკვნის თავზე გვიგალობა.

ხმას სჭექავდი მოკივლებით,

სამშობლო რომ გქონდა ციხედ.

შენ დაგმარხეს ბორკილებით,

ჩვენ დროშებით ამოგიღეთ!