ქუჩებში წვიმდა. მე ვიყავ მარტო. ვუსმენდი წვიმას და თუთუნს ვწევდი. და ოთხკედელში მოქცეულ ფართობს წვიმა ავსებდა საკუთარ სევდით. მეძებნა ჩემი სევდის მიზეზი, მაგრამ ვიღაცა სახურავს მხიდიდა და ჩამდიოდა წვიმა კისერში. ბრწყინავდა წვიმის ყალბი მძივებით. ბრწყინავდა კუბოც, რომელსაც ხალხი ნელა მისდევდა, როგორც იმედი. ან ჩემს სიყვარულს ვის ვაძალებდი, მე მახსოვს მხოლოდ, რომ ბებერ ჭადრებს ეკიდა წვიმის მძიმე ზარები. შეშფოთებული უცქერდა ხალხი, უცქერდა ჩუმად და სველი კუბო მიჰქონდა, როგორც ჩამქრალი ჭაღი. არ აწუხებდათ ცოცხლების ხვედრი. და ყველაფერი მოჩანდა მკვეთრად წვიმით გაჟღენთილ სიკვდილის გვერდით. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |