შენთვის ვაგებდი ბროლის კოშკებს, სრა-სასახლეებს,

ოქროს ქოშებში ფეხწადგმული - შენ იყავ ბროლი.

რანაირს აღარ გიგონებდი ლამაზ სახელებს

და დაივიწყე მიწიერი წვიმა და თოვლი.

პირისფარეში მოგეთხოვა გინდაც ათასი!

ოღონდ გესურვა!  მზე უშენოდ არად მიღირდა!

მომქონდა უცხო აბრეშუმი, დიბა ატლასი -

ჰინდუსტანდან, მაშრიყიდან თუ მაღრიბიდან.

მაგრამ გათავდა... მაგრამ ეს დღეც ამო ტვირთია,

ჩემი მინთია კელაპტარი, სანთელი წმინდა.

ვზი ოქროს ტახტზე, ფეხი ფეხზე გადამიდვია

და გეზრახები, ოდნავ მთვრალი, მეშვიდე ციდან.