მე ისევ ახალ ეტლში შევები,

არა და, უკვე ახლოა ჟამი

მონანიების და მიტევების,

ანუ შავი დღის და თეთრი ღამის.

მე კი - კვლავ ახალ ეტლში შებმული -

დავქრივარ გზებზე, როგორც დავქროდი.

გულსაც წანწალი სურს ძველებურად,

ათასჯერ დამწვარს, დაღრღნილს, დაკოდილს…

მაგრამ სულ სხვაა ამ ქროლვის ყადრი,

სულ სხვას გულისხმობს ამ ქროლვით დაღლაც:

თუ შეუცნობელს ველტვოდი ადრე,

შეცნობილისკენ გავრბივარ ახლა.

და თავს ვიტყუებ, რომ ძველებურად

გრძელდება გრძნობაც, სურვილიც, ფიქრიც…

და არარსებულ ეტლში შებმული

არარსებული ქვეყნისკენ მივქრი.