დათვმა ლხინი გადიხადა,

მოიწვია მეზობლები;

გარეშენიც ბევრი ჰყავდა:

ტურა, მელა, კატა, მგლები.

უკეთესი მასპინძლობა,

უნდა ვსთქვათ, რომ არ ნახულა;

რა საჭმელი, რა სასმელი!

რა იყო, რომ იქ არ დგმულა?

გადაჰკრეს და სადღეგრძელო

სათვითაოდ გააჩინეს,

სამადლობელს სავსეს სვამდნენ,

წვეთი არვის შეარჩინეს,

გახალისდა დათუნია,

მოლხენით რომ სხვებიც ნახა,

თვისის ბოხის მაღალ ბანით

“სუფრულიც” კი შემოსძახა.

გაოცებულს იმის სტუმრებს

მარტო ესეც არ აკმარა;

გადმოახტა სუფრის თავზე

და ლეკურიც დაუარა.

მელაკუდამ ტაში დაჰკრა:

“ამფერ! ჩემო დათუნაო!

როგორ გშვენის ეგ დავლური,

მალაყები და ხტუნვაო!”

მაშინ მგელმა წასჩურჩულა:

“მელავ, ტყუილს ნუ ამბობო!

სასაცილოდ დაძუნძულებს

და შენ მაგრე რად ამკობო?”

მაგრამ მელამ უპასუხა:

“ბრიყვი ხარ და სულელიო!

რას დავეძებ მაგის თამაშს?

მე სხვა რამეს მოველიო.

მოვუწონებ, იამება,

გაბრიყვდება ამ ქებითო

და ჩვენ კი რა გვენაღვლება,

ვახშმადაც აქ დავრჩებითო.”