ბაყაყმა რომ საძოვარზე

დაინახა ხარი,

მეტის შურით და სიხარბით

თავს დაეცა ზარი.

მისი სიმსხო და სიმაღლე

გულში ისრად ეცა.

დაიჟინა: „ემოდენა

უნდა გავხდე მეცა!“

გაიბერა, გაიგუდა,

სიმწრით სული სძვრება;

„შემომხედე, ყიყინაო!“

დობილს ევედრება.

„ხარის ხელა ხომ მეცა ვარ?!

აღარა მაკლია?!“

პასუხს აძლევს: „იმოდნობა

ჯერ სად შეგიძლია!“

„მაშ, არც ეხლა? აბა, კიდევ

შემომხედე ჩქარა! . .

ახლა, ვგონებ, მეტიცა ვარ?“

„არა! არა! არა!!!“

არ ეამა დიდგულასა!

შურმა გაამწარა,

გასკდა ბერვით და წელები

იქვე გადმოჰყარა.

„მეტის-მეტი, ბრეტის-ბრეტი“ -

ეს უთქვამსთ ჩვენს ძველებს, -

„ვინც ზომაზე არა ჰყლაპავს,

სიმწრით დაახველებს“.