სადღაცა ყვავსა - ყვანჩალას

ეშოვნა ყველის ნაჭერი;

ხეზე შემოჯდა, საუზმეს

ემზადებოდა მშიერი.

ამ დროს, სად იყო, სად არა,

გაჩნდა მსუნაგი მელია

და ყველის სუნი რომ ეცა,

კინაღამ სული დალია.

პირს ნდომის ნერწყვი მოადგა,

ტუჩები ააცმაცურა,

სურვილმა ააცახცახა

და ჭირის ოფლში გასწურა.

ყვავი მაღლაა, ის დაბლა!

რას იზამს, ბევრიც იხტუნოს?

ერთადერთიღა ღონეა,

რომ თავი მოიკატუნოს.

და, მართლაც, ამ ხერხს დაადგა,

ფარისევლობა დაიწყო;

ჩაცუცქდა საცოდავად იქ

და თავი მაღლა აიღო.

შესძახა: „მადლი შენს გამჩენს!

რა მშვენიერი რამ ხარო!

ნეტავი შენის ჭვრეტითა

გამაძღო, სწორუპოვარო!

შენი თვალების ჭირიმე,

ნისკარტის, ბოლო - ფრთებისო!

რად არ ხარ მეფედ ფრინვლების?

შვენებით ვინ გედრებისო?

მაგ შვენებასთან, ცხადია,

ხმაც კარგი უნდა გქონდესო

და, რომ იმღერო, მგონია,

ბულბულიც დაგვიღონდესო!“

თავბრუ დაესხა ყვანჩალას,

სთქვა: „მართალს ამბობს მელაო!

რატომ არ უნდა ვიმღერო?

დეე, გაჰკვირდეს ყველაო!“

დასძახა თვისი „ყვა“, „ყვა“, ‘ყვა“!

გავარდა ყველის ნაჭერი;

ის მელა - კუდამ  ჩასანსლა,

ყვავი კი დარჩა მშიერი.

ეს პირუტყვების არაკი

მხოლოდ იმისი მთქმელია,

რომ ყვავი ჩვენშიც ბევრია,

და უფრო მეტი - მელია.