უშენოდ ერთი გავიდა წელი,

გაცივდა გული, სახლი და კერა.

შემაჟრიალებს დარდები მწველი,

შენი სიკვდილი მაინც არ მჯერა.

გაღიმებული მხვდებოდი სახლში, -

მონატრებული ყოველთვის ჩემზე,

ამხელა კაცი გეგონე ბავშვი,

მიხუტებული დუმილით მკერდზე.

შემოვაღებდი ჭიშკარს და ხელად

დავიძახებდი ხმამაღლა: - დედა!

ახლა რად ტირის ტირიფი ველად,

სიცარიელე რად შემეფეთა.

პატარა საფლავს, პატარა ხესთან,

ჩემი ცრემლები ბალახებს რწყავენ.

მაინც ცოცხალი მგონიხარ, დედა,

და არ ჩავიცვამ არასდროს შავებს…