ხორალი
ღმერთმა მიაყარა მადლი საქართველოს. მკერდი არ უშრება მიწას უსთვალოსა.. უხვი მზე გამოდის ხალისით სართველოს: ბუღრაობს მწვანეზე და მართავს კალოსა. სურო ეგრიხება ლურჯი არტახებით. გადათქვირებული რკოები ცვივიან და ეშვებს ლესავენ ველური ტახები. სული ეხუთებათ ხულებს და თაროებს. დალოცოს უფალმა ნაყოფის სიწნმინდე: ლამაზი ქალები ქურჩავენ ტაროებს, ყურძნით გალეშილი ლუში გველეშაპი. რომელმა გიორგიმ არ ჩასცეს მახვილი, მტევების ტბორები რო ხვრიპოს პეშვებით. ალო ატეხილი და თესლი ხურვალი. ვერვინ დაიურვოს ხარი გალურსული, მთელ წყაროს ამოცლის, რომ არის წყურვალი. წინ ხარი წიქარა, და ძროხა ბელეშა, იქ აედევნება უშობელს მოზვერი და განზე უეცრად დაიყეფს ქელეშა. ჩუმად იბუდრებენ მსუქანი დედლები. ჩვენც, დასიცხულები, მათთან დავნელდებით: სასვენად გველიან ძელური კედლები. დედავ: ჩაგეხვევით უბეში კვართული. და ძილში მალულად ფიქრი გვეამება, რომ არ გაგვიმეტებს, ჩვენ მიწა ქართული. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |