თავდავიწყება მოჰკლავს კაეშანს,

ჩემო ვენახო ვით მოვილხინო,

განდგომილობის სურვილი მიპყრობს,

ო, დიდო თამარ, ქეთევან, ნინო!

თუ საქართველოს არა ჰყავს გმირი,

რომ ჩემი მუზა დავაგვირგვინო;

არკადიაში არ არის ღმერთი,

რომ ყვავილები ავაბიბინო?!

აქ, შავს ღამეში თეთრი ტაიჭით

დაჰფრინავს სული საქართველოსი

და ჩემი მუზა წამების განცდით

ეტყვის: შენა ხარ ჩემი ეროსი;

შენა ხარ მეფე, შენა ხარ ღმერთი,

აქ, არკადიის ტურფა მდელოსი,

შენა ხარ სუნთქვა ჩემი სულისა

და წამებული საქართველოსი.

რუსთაველს უყვარს თამარის სული,

ბეატრიჩესი-დანტეს წამებულს,

მე კი დავსტირი სულო შენს გვირგვინს,

სხვის მუზეუმში ნიშნად წაღებულს.

და ჩემი გული, ცრემლად ნაჟური,

ივერიაში წყაროდ ჩამოდის

და ჩემი მუზა კითხულობს, ამოდ:

- სულო, შენ ტახტზე იმეფებ, როდის!

რად მეჩვენები განდევნილივით,

სულო, შავს ღამეს თეთრი ტაიჭით?

ჰო, ბლაქსი დაგდევს და ჯარს ეძახის,

- არკადიის მეფე იპყართ, დაიჭით!..

მაშ ჩემი მუზა გეფიცებოდეს:

ბლაქსს დავამარცხებ ივერიის ქალი,

რომ დაუბრუნდე შენ შენს ღირსებას

და მეფე იქნე თავისუფალი.

ტახტზე ასული თუ გნახე სულო,

შენი ამბორი მე მომინდება, -

ვეზიარები დიდ საიდუმლოს

და ჩემი მუზა დაგვირგვინდება.