უთქმელობა სიტყვას ჟანგავს,

თქმულ სიტყვაში კრისტალდება სისხლი, -

მწუხრი იცის დიდმა დარდმა, მაგრამ

დარდმა შუქის ამოფრქვევაც იცის.

იქ, წარსულში ვიღაც გვჩაგრავს,

ცხრაკლიტულში სიმწრის ყვავილს ვიცრით, -

ხალხმა თითქმის ყველაფერი იცის, მაგრამ

ხალხმა თითქოს არაფერი იცის.

ბორგვა მისი ბუზღუნს არ ჰგავს,

მშვიდად ძერწავს თავის გრემს და ყინწვისს, -

იცის თავის გაჩუქება, მაგრამ

საქართველომ თავის ფასიც იცის!

გულმოკლული ზოგჯერ რწმენას ჰკარგავს,

ნაღვერდლებზე ფეხით გადის ციმციმ, -

ღვიძლი შვილის გამეტებაც იცის, მაგრამ

აღდგომა და გულში ჩაკვრაც იცის!

სატკივარზე თვალს დახუჭავს ალბათ,

თუნდ ეშმაკსაც შეეკვრება ფიცით, -

კუჭატნელთა აღზევებაც იცის, მაგრამ

მარაბდელთა ამხედრებაც იცის!

გენი მისი არ დაირტყამს მათრახს,

და სულ გვარზე იხტუნავებს კვიცი, -

იქნებ ჯაყოს სახლში უშვებს, მაგრამ

ჯაყოს გარეთ გაძევებაც იცის!

არ მოიშლის ფარნავაზურ ანბანს

გულთმისანი და ჯიუტად ფიცხი, -

იცის თავის მოტყუებაც, მაგრამ

სამართალმა სიმართლის გზა იცის!

ივერიას გაშლილი აქვს ფრთები,

სისხლი დუღს და სული იწვის მზისებრ

და ალგეთზე ღვთის მადლით და ნებით

მგლის ლეკვები იზრდებიან ისევ!!!