მე ერთი ქვეყანა ვიცი, -

სამოთხის კარია ღია,

იქ მართლა გვარზე ხტის კვიცი

და სხვებიც თავის გზით ვლიან.

იქ მლიქვნელს აჭრიან ყურებს,

მაბეზღარს აჭრიან ენას,

პოეტი იქ უფრო ურევს

და ბევრი როდი აქვს წყენა.

იქ უკვე არავინ ქურდობს,

დახლიდარს არა აქვს ფაშვი

და თუკი აჩუქე ხურდა,

სასტიკად გაგლანძღავს მაშინ.

უქრთამოდ იღებენ მცოდნეს,

უმეცარს სჭრიან და სჯიან,

იქ აღარ სჭირდებათ ცოტნე,

თაფლი კი სუყველას სცხია.

დახლებთან არაა რიგი

წიგნის მაღაზიის გარდა,

არავის უნახავს იგი

არც ერთი მინისტრის კართან.

ერთი ტროლეიბუსში ადი,

რაინდი რაინდზე თვალე:

მოხუცებს უთმობენ ადგილს,

მეტადრე ბავშვიან ქალებს.

იქ მართლა ფასდება ჭკუა,

იქ გულიც ფასდება ბავშვის,

კრიტიკა იქ აღარ ცრუობს,

პოეტებს არ უყვართ ტაში.

არცა აქვთ მეგობრის შიში,

კაცს ვეღარ შეხვდები მტრიანს,

ერთმანეთს ლანძღავენ პირში,

ზურგს უკან არავის თხრიან.

იმ მხარეს ოცნება ჰქვია,

იმ მხარეს სიზმარი ჰქვია,

თუ გინდათ წავიდეთ, ძმებო,

არასდროს არ არის გვიან.