იმ პატარა სიყვარულის ცრემლებს ვფიცავ,

იმ თეთრ აკვანს, დედაჩემის ცისფერ თვალებს,

ვფიცავ მიწას, ვაჟას გულზე დაყრილ მიწას,

რიჟრაჟს ვფიცავ, ნისლებში რომ იფერმკრთალებს;

თუ ჩემს ზეცას, ჩემს მწვერვალებს ცადასროლილს

წაეპარა ყორნისფერი ღამე მძიმედ, -

ამოვწვადო ხმალი ელვით ანაჟრჟოლი,

ვარსკვლავებით მოხატული, მოციმციმე.

თუ დავეცე, - ნუ მიტირებთ დანანებით,

ნაღველს გულში არასოდეს გავივლებდი,

საქართველოს ლამაზებო, მანანებო,

დამაყარეთ თქვენი ფერის ყვავილები.

გული დამაქვს სიყვარულით განახელი,

მყვარებია... ჰო, ცრემლებიც მყვარებია;

ჩემი ქვეყნის ძველი დარდი და ნაღველი

ხანჯალივით გულში გამიტარებია.

გაღიმებაც შემიძლია აპრილისა,

ხარირემის ვაჟკაცური დაძახილიც...

- შენი ლექსი ქედმაღლურად გაჰყვირისო, -

მეტყვის ვინმე, სტრიქონებზე თავდახრილი.

- თაობა ვარ ავთანდილის გაწაფული,

სიყვარული უბით დამიტარებია,

ჩემი თეთრი ცისარტყელა, გაზაფხული,

თებერვალში აპრილს დამიდარებია...

დავიღუპო!.. ნუ მიტირებთ დანანებით...

ნაღველს გულში არასოდეს გავივლებდი...

ჩემი ქვეყნის ლამაზებო, მანანებო,

დამაყარეთ გაზაფხულის ყვავილები.